وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

با خدای خود منصف باشیم!

وقتی با دید انصاف به زندگی خود می­نگریم، خود را سرشار از نعمت­های خدای متعال می­بینیم. نعمت­هایی که حتی قدرت شکرگزاری یکی از آن­ها را هم نداریم. خداوند در قرآن کریم می­فرماید: «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللهِ لاتُحْصُوها»[1] اگر نعمت­های خداوند را بشمارید، قابل شمارش نمی­باشد. در کنار میلیاردها میلیارد نعمتی که خداوند به ما عنایت فرموده مشکلات و سختی­هایی هم در زندگی دنیایی وجود دارد. مشکلاتی که برخی از آن­ها صرفا به دلیل بی­توجهی وکم تدبیری ما در زندگی، برخی به جهت گناه و معصیت و برخی دیگر به جهت مصلحت­های مبارکی رخ می­دهد که فواید آن در دراز مدت روشن خواهد شد.

به یاد داشته باشیم که به محض مواجهه با مشکلات زندگی، نعمت­های بی­شمار الهی را به دست فراموشی نسپاریم. به جای شکرگزاری از نعمت­هایش، متمرکز در کمبودهای خود نشده و رفتاری ناسپاسانه نداشته باشیم. منصف باشیم! آیا توانسته­ایم شکر نعمت­های خداوند را به جای آوریم؟! آیا جوانمردانه است که آن همه نعمت­ را نادیده گرفته و با چشم نارضایتی به خدای خود بنگریم؟! پس نماز را قربانی بی­صبری خود نکنیم و با ترک نماز، دست خود را از رحمت بی­منتهای الهی کوتاه نگردانیم. رحمتی که راه جاده­های اخروی را برای ما روشن کرده و از عذاب­های آن در امان می­دارد.   

دانش آموزی که وارد کلاس اوّل ابتدایی می­شود برای آن که بتواند به مراتب عالیه­ی تحصیلی دست یابد باید سختی­ها و امتحان­های مختلفی را پشت سر بگذارد. دنیا، کلاس درس بزرگی است که ما را به کمالات انسانی نزدیک کرده و پاداش آن هم بهشت برین الهی و قرار گرفتن در قرب خدای رئوف می­باشد. سختی­ها­ ودشواری­های زندگی، امتحان­های مبارک و بی­نظیری می­باشند که ثمرات بسیار مبارک و غیر قابل تصوری برای ما خواهد داشت. خدای متعال با سختی­های زندگی در صدد است تا تاریکی­های گناه و معصیت را از ما دور کرده و ما را از ظلمت مخوف آن نجات دهد. ظلمتی که انسان را از بهشت محرم می­کند و در آتش جهنم ساکن می­گرداند.

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: کمترین کششهای مرگ ـ برای گنه­کار ـ به منزله­ی صد ضربه­ی شمشیر است.[2] امیرالمؤمنین (علیه­السلام) هم می­فرماید: برای مرگ کشش­هایی است که قابل توصیف نیستند و بزرگتر از آن است که به عقل اهل دنیا خطور نماید.[3]

حال وقتی توجه کنیم که خدای منان با سختی­های کوچک دنیا، گرفتاری­های غیر قابل تحمل برزخ و آخرت را از ما دور می­کند، نه تنها چنین مشکلاتی را نشانه­ی روی گردانی خدا از خود نمی­ببینیم؛ بلکه آن­ها را شاهدی بر لطف و توجه خدا خواهیم دید و شاکرانه و با رویی خوش به استقبال این سختی­ها می­رویم.

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: بیماری­ها گناهان را محو می­کنند. ساعت­هایی که انسان در در بیماری به سر می­برد، ساعت­های گناه و معصیت را از بین می­برند. همچنین آن حضرت می­فرماید: ساعت­هایی که غم اندوه در دل مؤمن قرار می­گیرد، ساعت­هایی است که گناهان او در حال پاک شدن است.[4] 

حکایتی زیبا: ابوبصیر ـ که مردی نبابینا بود ـ می­گوید خدمت امام باقر (علیه­السلام) رسیدم. به حضرت عرض کردم: آیا شما ذریه­ی رسول خدا هستید؟ امام فرمودند: بله.

گفتم: رسول خدا وارث علم همه­ی انبیا بود؟ فرمودند: بله.    

گفتم: آیا شما نیز تمام علوم رسول خدا را به ارث برده­اید؟ فرمودند: آری.

گفتم: شما می­توانید مرده را زنده کنید و کور مادر زاد را معالجه کنید؟ فرمودند: آری، به اذن خدا.

سپس امام با مهربانی فرمود: ابو بصیر! جلو بیا. نزدیکش رفتم. آن حضرت دست به چهره و دیده­ی من کشید و بینا شدم. آنگاه دوباره دست بر صورتم کشید و به حالت اوّل بازگشتم. آنگاه فرمود: می­خواهی بینا باشی و در روز قیامت همانند مردم حساب پس بدهی، یا آنکه دوست داری نابینا باشی و بی­حساب به بهشت بروی؟

گفتم: می­خواهم نابینا باشم؛ زیرا بهشت را بیشتر دوست دارم.[5]

یکی از درس­های این روایت توجه به ادب در دعا و توسل است. ابابصیر به شکلی بسیار زیبا درخواست خود از امام را مطرح کرد و امام هم با سوق دادن توجه او به سوی حکمت نابیناییش او را نسبت به وضعیت موجود راضی کردند. ما هم توجه داشته باشیم که در دعا و نیاش در محضر پروردگار و نیز در توسل­هایی که از محضر معصومین (علیهم­السلام) داریم، ادب نیکویی را رعایت کنیم و توجه داشته باشیم که گاهی لطف و رحمت خداوند در اجابت نشدن خواسته­های ما خواهد بود. البته به اقتضای وعده­ای که خداوند متعال به دعا کنندگان داده، دستی را که به سوی او بلند شده ناامید بر نمی­گرداند در پاداش دعا وتوسل­هایش، برخی از تقدیرهای ناگواری که در فرار رویش قرار گرفته از مسیرش برمی­دارد و یا اینکه آن­ها را ذخیره کرده و در روز واپشین به عنوان انبوهی از اعمال نیک  به او هدیه خواهد کرد.

پی نوشتها:  [1]  . سوره­ی ابراهیم، آیه­ی 34.  [2]  . رسول الله (صلی­الله­علیه­و­آله): أدنَی جَذَباتِ الموت بِمَنزِلَ?ِ مِأئ?ِ ضَربَ?ٍ بَالسَّیف. (میزان الحکم?، حدیث 19228)  [3]  . الإمام علی (علیه­السلام): إنَّ لِلمَوتِ لَغَمَراتٌ هِیَ أفظَع مِن أن تُستَغرَق بِصِفَ?ٍ أو تَعدِلَ عَلی عُقُولِ أهل الدُّنیا / میزان الحکم?، حدیث19230  [4]  . قَالَ رَسُولُ اللَّه (صلی­الله­علیه­وآله): السُّقْمُ یَمْحُو الذُّنُوبَ وَ قَالَ  (صلی­الله­علیه­وآله) سَاعَاتُ الْوَجَعِ یُذْهِبْنَ سَاعَاتِ الْخَطَایَا وَ قَالَ (صلی­الله­علیه­وآله) سَاعَاتُ الْهُمُومِ سَاعَاتُ الْکَفَّارَاتِ وَ لا یَزَالُ الْهَمُّ بِالْمُؤْمِنِ حَتَّى یَدَعَهُ وَ مَا لَهُ مِنْ ذَنْبٍ. (بحارالأنوار، ج64، ص245)  [5]  . الخرائج‏والجرائح، ج 1، ص274.